اشعار

خیــزیــد و بـبـیـنـیـد تجــلای خــدا را            در بـیـت ولا مـشـعــل انــوار هــدا را

آن عـبـد خـدا وجـهـۀ مـعـبـود نـمـا را            رخـسار عــلی ابن جـواد ابن رضا را

امشب جهان از خرمى مانند رضوان میشود           نور خدا در طور جان امشب فروزان میشود

از آسمان مكـرمت تابـنده گردد اختـرى          روشنگر دنیا و دین ز آن روى تابان میشود

آن شب مـدینـه غـرق تجلاّی نـور بود            آیـات نـور در هـمـه جا در ظهـور بود

گـردون دوبـاره جلـوۀ وادی طـور بود            هر سو فرشتـه ای به فلك در عبور بود

دلا در خانۀ ابن الرّضا ابن الرّضا را بین           چراغ و چشم زهرا و علیّ مرتضی را بین

ز انوار رخ ابن الرّضا روشن فضا را بین           فروغی دلنشین و دلربا و جانفزا را بین

الا ولایـت تـو خـلـق را تـمـام هـدایـت          به جمله جـملۀ گـفـتار تو پـیـام هـدایت
ائمه‌اند هـدایـتگر و تـو در همه هـادی          از آن بلند ز نام تـو گشتـه نام هــدایت

لطف امــام هـــادى و نـــور ولایتـش            مــا را اسـیـر کـرده به دام مـحـبّـتـش

بر لطـف بـى کـرانـۀ او بـسـتـه ‏ایـم دل            امشب که جلوه گرشده خورشید طلعتش